7 مهارت اجتماعی مهم که باید به فرزندان خود بیاموزیم - مجله هاستفا

اهمیت آموزش مهارت های اجتماعی به بچه ها

دور بودن از خانواده باعث ایجاد استرس در بچه ها می شود و نداشتن مهارت های لازم جهت ارتباط برقرار کردن با دیگران، این استرس را تشدید می کند. محققین دریافته اند که با یاد دریافت مهارت های اجتماعی جدید، میزان هورمون کورتیزول بچه ها کاهش پیدا می کند. علاوه بر این، بچه هایی که با هم سن وسالان خود بهتر ارتباط برقرار می کنند، راحت تر دوست پیدا می کنند. بر اساس تحقیقاتی که در سال 2015 منتشر شد دوستی های دوران کودکی برای سلامت ذهن بچه ها مفید است.

روابط اجتماعی به بچه ها کمک می کند تا آینده روشن تری داشته باشند. بر اساس تحقیقات دیگری که در سال 2015 منتشر شد، بررسی مهارت های روابط اجتماعی و احساسات یک کودک در مهدکودک، احتمالا بهترین راه برای پیش بینی پیروزیت او در دوران بزرگسالی است. محققین دانشگاه های Penn State و Duke پی بردند، بچه هایی که در سن 5 سالگی مهارت های سهیم شدن، گوش کردن، همکاری کردن و پیروی از قواعد را بهتر بلد هستند، در بزرگسالی شانس بیشتری برای رفتن به دانشگاه دارند. همچنین احتمال این که آن ها در سن 25 سالگی یک شغل تمام وقت داشته باشند بیشتر است.

در سوی مقابل شانس درگیر شدن با مسائلی مثل اعتیاد، اختلاف در روابط و دعواهای حقوقی در بچه هایی که مهارت های اجتماعی و عاطفی خوبی ندارند، بیشتر است. این بچه ها همچنین بیشتر از دیگران به کمک های عمومی اتکا می کنند.

خوشبختانه، مهارت های اجتماعی را می توان آموخت. هیچ وقت برای آموزش مهارت های اجتماعی به بچه ها و این که به بچه ها نشان دهیم چطور با افراد دیگر کنار بیایند دیر نیست. پس با خواندن ادامه این مطلب مهارت های اجتماعی مورد نیاز بچه ها را یاد بگیرید تا بتوانید این مهارت ها را به آن ها یاد بدهید.

1. سهیم شدن

میل به سهیم شدن یک خوراکی یا یک اسباب بازی با دیگر بچه ها می تواند به آن ها در پیدا کردن و نگه داشتن دوست کمک کند. بر اساس تحقیقاتی که در سال 2010 منتشر شد بچه ها از 2 سالگی می توانند تمایلشان به سهیم شدن با دیگران را بروز دهند؛ البته در صورتی که از آن چیز به مقدار زیاد داشته باشند.

البته بچه ها در سنین بین 3 تا 6 سالگی معمولا در سهیم شدن چیزی که برای آن ها هزینه داشته باشد خودخواه هستند. برای مثال کودکی که یک شیرینی داشته باشد معمولا تمایلی برای سهیم شدن آن با دوست خود ندارد؛ چون این کار برای او به این معنی است که شیرینی کمتری برای لذت بردن خواهد داشت. اما ممکن است یک اسباب بازی را که دیگر علاقه ای به بازی با آن ندارد به راحتی با بچه ی دیگری سهیم شود.

تحقیقات نشان داده است بچه هایی که احساس خوبی نسبت به خودشان دارند، بیشتر تمایل دارند با دیگران سهیم شوند. همچنین سهیم شدن هم باعث می شود که بچه ها حس خوبی به خودشان داشته باشند. پس تشویق کردن بچه ها به سهیم شدن می تواند عاملی کلیدی برای تقویت اعتماد به نفس آن ها باشد.

چطور تمرین کنیم

با این که بهتر است بچه ها را مجبور به سهیم شدن اسباب بازی ها با بچه های دیگر نکنید، می توانید اشاره کردن به این نکته در زمان های مناسب را به یک عادت تبدیل کنید. وقتی فرزندتان چیزی را با کسی سهیم می شود او را تحسین کنید و به او بگویید که دیگران در مورد این کار او چه حسی دارند. می توانید از جملاتی شبیه به این استفاده کنید: تصمیم گرفتی خوراکی خودت را با خواهرت تقسیم کنی؛ مطمئنم با این کار او را شاد کردی. کار قشنگی انجام دادی.

2. همکاری

همکاری به معنی مشارکت در کاری برای رسیدن به یک هدف مشترک است. بچه هایی که همکاری می کنند، با دیگران خوش رفتارتر هستند و همچنین مشارکت و کمک بیشتری می کنند. داشتن مهارت همکاری بالا، برای دوام آوردن در جامعه بسیار ضروری است. کودک شما به همان اندازه که در کلاس درس به مهارت همکاری نیاز دارد، در زمین بازی هم نیازمند آن است. همکاری در بزرگسالی هم بسیار مهم است؛ اکثر محیط های کاری به واسطه توانایی افراد در کار با یکدیگر در قالب کار گروهی پیشرفت می کنند. همکاری همچنین کلید داشتن روابط عاشقانه پیروز است.

هنگامی که بچه ها در نیمه دوم سه سالگی هستند، می توانند برای هدف های مشترک با هم سن وسالان خود شروع به تمرین کنند. همکاری برای بچه ها می تواند در هر کاری باشد؛ از خانه سازی و ساختن یک برج با بلوک تا بازی های گروهی دیگر.

برخی از بچه ها نقش رهبر گروه را به عهده می گیرند، در حالی که برخی دیگر ترجیح می دهند از دستورات پیروی کنند. به هر حال، همکاری فرصت بسیار خوبی برای بچه هاست تا در مورد خودشان بیشتر یاد بگیرند.

چطور تمرین کنیم

با بچه ها در مورد اهمیت کار گروهی و این که وقتی همه با هم کار کنند چقدر کارها بهتر پیش می رود، صحبت کنید. فرصت ها و شرایطی ایجاد کنید که همه خانواده با هم کار کنند. می توانید هنگام تهیه غذا، هریک از اعضای خانواده را مسؤول یک کار کنید، یا هر یک از کارهای روزمره خانواده را به عهده یک نفر بگذارید. در هر حال مهم این است که بر اهمیت کار گروهی تأکید کنید.

3. گوش دادن

گوش کردن فقط به معنی ساکت ماندن نیست؛ بلکه به معنی دریافت کردن کامل چیزی است که فرد مقابل می گوید. مهارت شنیدن برای برقرار کردن یک ارتباط مؤثر ضروری است.

هر چه باشد میزان یادگیری کودک در مدرسه به میزان مهارت او در شنیدن حرف های معلم بستگی دارد. درک مفاهیم، نوت برداری و فکر کردن در مورد کلام معلم، با ورود کودک به مقاطع تحصیلی بالاتر پراهمیت تر خواهد شد.

بسیار مهم است که فرزند شما طوری بزرگ شود که بتواند در آینده حرف مدیر، همسر و دوستان خود را درک کند. البته ممکن است یاد دریافت این مهارت در عصر دستگاه های دیجیتال بسیار سخت باشد؛ چرا که اکثر افراد تمایل دارند هنگام مکالمه با دیگران به موبایل خود خیره شوند.

چطور تمرین کنیم

هنگام خواندن کتاب برای بچه ها، هر از گاهی مکث و با آن ها در مورد آنچه تا کنون خوانده اید، صحبت کنید. برای مثال، مکث کنید و بپرسید: تا اینجای قصه در مورد داستان چه فهمیدی؟ به او در تعریف کردن قسمت هایی از داستان که به یاد نمی آورد کمک و او را به گوش دادن به ادامه داستان تشویق کنید. علاوه بر این به فرزند خود اجازه ندهید وسط حرف دیگران بپرد و حرف دیگران را قطع کنند.

4. پیروی از دستورالعمل ها

معمولاً بچه هایی که در پیروی از دستورالعمل ها مشکل دارند، با انواع مختلفی از مسائل دست وپنجه نرم می کنند. ازنیاز به انجام دادن دوباره تکالیف مدرسه گرفته تا به دردسر افتادن به دلیل رفتار نامناسب، پیروی نکردن از دستورالعمل ها می تواند برای کودک تبدیل به مسئله ای بزرگ شود.

چه از فرزند خود بخواهید که اتاقش را تمیز کند و چه تلاش کنید مهارت های فوتبال بازی کردن را به او بیاموزید، بسیار مهم است که کودک بتواند از قواعد و دستورالعمل ها پیروی کند.

برای مثال نباید به بچه های کوچک در آن واحد بیش از یک کار گفت. به جای این که بگویید کفش هایت را بردار، کتاب هایت را جمع کن و دست هایت را بشور، ابتدا صبر کنید تا کفش هایش را بردارد و سپس فرمان بعدی را به او بدهید.

اشتباه دیگر این است که درخواستتان را به شکل سؤال مطرح کنید. برای مثال اگر بگویید لطف می کنی همین الان کفش هایت را برداری؟، ممکن است کودک تصور کند می تواند به درخواست شما نه بگوید. وقتی فرمانی را به فرزندتان دادید، از او بخواهید آنچه را گفتید تکرار کند. از او بپرسید حالا باید چه کاری انجام دهی؟ و صبر کنید تا توضیح دهد چه چیزی از شما شنیده است.

طبیعی است بچه ها کوچک تر گیج شوند، تهاجمی برخورد کنند یا کاری که باید انجام دهند را از یاد ببرند. به هر اشتباه او به چشم فرصتی نگاه کنید که اجازه می دهد کمک کنید مهارت هایش را شکل دهد.

چطور تمرین کنیم

هرگاه فرزندتان از فرمان شما پیروی کرد، با استفاده از جملاتی مانند ممنون که در اولین باری که از تو خواستم تلوزیون را خاموش کردی، او را تشویق کنید. اگر فرزندتان در پیروی کردن از فرمان ها مشکل داشت، به او فرصت دهید پیروی کردن از فرمان های ساده تری را تمرین کند. برای مثال از درخواست های ساده ای مانند لطفا آن کتاب را به من بده استفاده و بلافاصله او را برای پیروی از این فرمان تشویق کنید.

5. احترام گذاشتن به فضای شخصی

برخی از بچه ها از فاصله خیلی نزدیک با دیگران صحبت می کنند. برخی دیگر هم بدون توجه به راحتی طرف مقابلشان، از سر و کول او بالا می فرایند. مهم است که به بچه ها بیاموزیم چطور باید به فضای شخصی افراد احترام بگذارند.

قواعدی در خانه وضع کنید که بچه ها را به احترام گذاشتن به فضای شخصی دیگران تشویق کند. در زدن هنگامی که در اتاقی بسته است و دست نزدن به چیزی که مال ما نیست می تواند نمونه های خوبی از این قواعد باشد.

اگر بچه شما چیزها را از دست دیگران بیرون می کشد یا وقتی بی تاب می شود دیگران را حول می دهد، برای این کار او عواقبی تعریف کنید.

در صورتی که فرزند شما از سر و کول افراد ناآشنا بالا می رود یا هنگام صحبت بیش از حد به دیگران نزدیک می شوند، این لحظات را به چشم فرصتی برای آموزش ببینید. او را به کناری ببرید و سعی کنید برای درک بهتر مفهوم فضای شخصی راهنمایی اش کنید.

چطور تمرین کنیم

به فرزندتان یاد بدهید هنگام صحبت به اندازه یک دست با دیگران فاصله بگیرد. هنگامی که در صف ایستاده است درباره این صحبت کنید که فاصله مناسب با فردی که جلوی او واقع شده است چقدر است و باید دست هایش را نزدیک به بدن خودش نگه دارد تا برای دیگران مزاحمتی ایجاد نکند. می توانید با نقش بازی کردن و شبیه سازی سناریوهای مختلف به او کمک کنید تا اهمیت فضای شخصی را متوجه شود.

6. ایجاد ارتباط چشمی

ارتباط چشمی مناسب بخش مهمی از ارتباط برقرار کردن است. برخی از بچه ها هنگام صحبت کردن، از نگاه کردن در چشم طرف مقابل طفره می فرایند.

چه فرزند شما خجالتی است و ترجیح می دهد هنگام مکالمه به زمین خیره شود و چه به دلیل این سرش را بالا نمی آورد که جذب انجام کار دیگری شده است، باید اهمیت ایجاد ارتباط چشمی را به او یادآور شوید.

اگر فرزند شما برای چشم در چشم شدن با دیگران مشکل دارد، یادآوری های سریع را در دستور کار خود قرار دهید. او بپرسید وقتی کسی با تو صحبت می کند به کجا نگاه می کنی؟ و یادتان باشد هر وقت هنگام صحبت با کسی به چشمان او نگاه کرد از او تعریف کنید.

چطور تمرین کنیم

حتی می توانید به فرزندتان نشان دهید حرف زدن با کسی که به چشمان شما نگاه نمی کند چه احساسی دارد. به او بگویید برای شما داستانی تعریف کند و حین داستان به زمین خیره شوید، چشمانتان را ببندید یا به هرجایی به جز او نگاه کنید. سپس، از او بخواهید که داستان دیگری تعریف کند و حین صحبت به چشمان او نگاه کنید. در انتها با او در مورد حسی که در هر دو حالت داشته صحبت کنید.

7. با ادب بودن

درخواست کردن محترمانه، تشکر کردن و رفتار مناسب حین غذا خوردن می تواند به بچه شما در جلب توجه به شکل صحیح کمک کند. معلم ها، والدین دیگر و سایر بچه ها، به بچه ای که رفتار صحیحی دارد احترام می گذارند.

البته آموزش ادب و نزاکت می تواند گاهی بسیار سخت باشد. ممکن است رفتارهای مختلفی از قبیل غذا خوردن با دهان باز تا قدرنشناسی، از همه بچه ها سر بزند.

چطور تمرین کنیم

الگوی خوبی از ادب و نزاکت برای فرزندان خود باشید. یعنی خوب است به طور مرتب به فرزند خود بگویید نه، متشکرم و بله، لطفاً. هنگام برخورد با دیگران با ادب و احترام رفتار کنید. وقتی فرزندتان رفتار مناسب را فراموش کرد، به او یادآوری و وقتی رفتار مؤدبانه ای از او سر زد، تشویقش کنید.

کلام آخر

مهارت های اجتماعی چیزی نیست که فرزند شما یا داشته باشد یا نداشته باشد. این مهارت ها باید به طور مرتب با رشد کودک پرورش داده شوند. به دنبال لحظات مناسبی برای آموزش باشید تا بتوانید در کسب مهارت های بیشتر به او کمک کنید. برخی از مهارت های اجتماعی بسیار پیچیده هستند، مثل درک این که چطور وقتی یک بچه دیگر به آن ها زور می گوید، محکم باشند. با مهارت های اجتماعی اولیه و ساده شروع کنید و سعی کنید مهارت های فرزند خود را به مرور زمان افزایش دهید.

در صورتی که فرزند شما در یادگیری مهارت ها بیشتر از بچه ها دیگر مشکل داشت، با متخصص اطفال صحبت کنید. ممکن است او برای رسیدن به سطح مناسب تنها به تلاش بیشتر و افزایش سن نیاز داشته باشد، ولی از سوی دیگر رشد نکردن مهارت های اجتماعی می تواند نشانه مسائل دیگری هم باشد.

بچه هایی که مسائل ذهنی مانند اوتیسم یا بیش فعالی دارند، ممکن است در روابط اجتماعی ضعیف باشند. یک پزشک مناسب می تواند با معاینه کردن فرزند شما تشخیص دهد که او برای کسب مهارت های اجتماعی نیاز به درمان دارد یا خیر.

منبع: Very Well Family

نماشو: شبکه تبلیغاتی نماشو | آگهی رایگان، رپورتاژ خبری، ثبت آگهی رایگان، آگهی رایگان اینترنتی، رپورتاژ رایگان