دلتنگی های محبت آمیز یک رزمنده ارمنی - مجله هاستفا

به گزارش خبرنگاران، هشت سال دفاع مقدس بستری را فراهم کرد تا همه اقوام، اقشار و اقلیت های ادیان مذهبی دوشادوش یکدیگر به دفاع از میهن خود در برابر دشمن بپردازند و اجازه ندهند تا شرافت ملی و هویت انسانی شان لکه دار گردد.

در این راستا به مناسبت آغاز سال نو میلادی و برگزاری مراسم گرامیداشت و تجلیل از خانواده های شهدا و ایثارگران ارامنه توسط ارتش جمهوری اسلامی ایران مروری داریم بر خاطرات یک هموطن جانباز ارمنی.

وی روایت می نماید: اسمم هانیک ملکونیان است و درسال 1339 در تهران به جهان آمده ام. دوران تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مدارس ارامنه آراکس و تلاش داوتیان به سرانجام رساندم و با وجود از دست دادن پدر در سنین کودکی با توجه به مسئولیتم در قبال مادر و دو برادر کوچکتر از خود، مسائل را به جان خریدم. در سال 1362 به خدمت سربازی رفتم.

حضور در عملیات های مختلف جنگی

پس از سرانجام دوره آموزشی در پادگان 06 تهران، به باختران(کرمانشاه)، منتقل و در پادگان 05 در خط مرزی، به خدمت مشغول شدم. در عملیات های مختلف جنگی حضور داشتم. به عنوان یک ایرانی و یک ارمنی خوشحالم که در لباس سربازی به کشورم خدمت نموده ام. با بیان بخش کوچکی از خاطرات خود می خواهم تا فرزندان ما و آیندگان بدانند که افرادی بوده اند که زندگی خویش را در راه آزادی کشور هدیه نموده اند. بدانند که آن ها از خود گذشتد تا ما بتوانیم از زندگی لذت ببریم. خصوصا ما ارامنه که پای به پای هموطنان خویش، قرن ها در ایران زندگی نموده ایم و همراه آنان، روسفید گشته و پیروز شده ایم تا به خواسته های خود در زندگی جامه عمل بپوشانیم.

21 ماه حضور در جبهه

بیست و یک ماه در جبهه های جنگ تحمیلی حضور داشتم و در عملیات های مختلف شرکت مستقیم داشتم و به عنوان یک ارمنی توانسته ام خود را به همرزمانم معرفی کنم. به عنوان تنها فرد اقلیت در واحد، تصمیم گرفتم تا جایی که در توان دارم درست و پاک انجام وظیفه کنم. تصمیم داشتم حالا که به عنوان یک ارمنی بین برادران مسلمان قرار گرفته ام، خود را آن طور که در شأن یک ارمنی خوب است، به آن ها نشان دهم تا هر وقت در این گردان ارمنی دیگری وارد شد، به او بمثابه یک شخص مسیحی خوب نگاه نمایند.

جنگ ممکن است در هر مقطعی شکل بگیرد

سعی داشتم تا همه کسانی را که در تربیت من نقش مستقیم داشته اند، روسفید نموده و توان و آموخته های خود را به دوستان هم سنگرم ارائه بدهم. در خدمت سربازی هم ورزشکار بودم و هم سرباز و به بیشتر با ادوات جنگی آشنا بودم. لحظات و خاطرات جنگ هرگز نمی تواند از ذهن انسان فراموش شوند. جنگ می تواند در کلیه مقاطع زندگی برای انسان پیش آید. جنگ هرگز دوست داشتنی نیست زیرا با خود بدبختی به همراه دارد. جامعه ارمنی توانست هم شهید، هم جانباز، هم آزاده و هم مفقودالاثر به کشور، تقدیم کند.

پس از اعزام به لشکر 30 گرگان خود را به واحد مربوطه در منطقه قصرشیرین رساندم. واحد درست در دل دشمن، دفاع از خط مرزی را به عهده گرفته بود. فرمانده دسته ما جناب سروان عباس علی راز بود که در حین تمام دوران خدمتم، احترام خاصی نسبت به او داشته و دارم. زمستان سختی در راه بود. هوا بسیار سرد شده و با دوستان هم سنگری مان مانند جمشید رحیمی، منصور علیزاده مقدم (اهل گیلان) که فوق العاده خوب بود و صمیمی ترین آن ها ناصر اسعدی (اهل ارومیه) که از بچه های خوب این سرزمین است و هنوز هم رابطه صمیمانه دارم، به خدمت مشغول بودم. زمستان 62 در منطقه چناره سنندج برف سنگینی نشسته بود. حدود 70 روز در آنجا ماندیم. هیچ نوع یاریی نمی توانست به ما برسد.

عملیات نجات در برف

من به عنوان فرمانده دسته راهنمایی آتش را بر عهده داشتم. به مخابرات نیز یاری می کردم. تصمیم گرفته شد که چند نفر به پایین رفته تا برایمان آذوقه آورده و راه را بگشایند. ناصر اسعدی و دو نفر دیگر اعزام شدند. سه روز گذشت. صبح زود با دلشوره از خواب بیدار شدم. احساس کردم دوستانم در خطر قرار دارند. موضوع را به فرمانده گفتم و وی نیز مرا تسکین داده و آرام کرد. صدای شیک گلوله شنیده شد. به فرمانده گفتم که آن ها در برف گرفتار شده اند.

اجازه دهید به یاری آنان برویم. ایشان نپذیرفتند. مدتی گذشت. صدای یک تک تیر دیگر نیز شنیده شد. دیگر طاقت نیاورده و به فرمانده گفتم و به همراه دو سرباز داوطلب دیگر، در میان برف سنگین به پیش رفته و با زحمت فراوان، آن ها را به همراه افسری از کرمان به نام سعید ارکیان، خیس و سرمازده، پیدا کردیم. اوضاع بسیار بدی بود. پاسی از شب گذشته بود که به یاری همدیگر به واحد رسیدیم.شکر خدا، همگی زنده ماندند.

تابستان 63 عملیات آغاز شده و در عین حال میان کُردهای ایران و عراق نیز جنگ سختی در گرفته بود. طی بمباران دشمن، دوستان زیادی را از دست دادیم. زمستان همان سال عملیات دیگری نیز در منطقه سید صادق آغاز شد. برف سنگینی باریده و سرما، بسیار شدید بود. این بار واحد ما مستقیما در عملیات شرکت داشت. از ارتفاعات بالا رفته و به شهر مندلی نزدیک شدیم. عملیات بسیار سختی بود. با آرامش کامل، ولی به سختی به بالای کوه رسیدیم. بچه ها خسته و گرسنه بوده و سرمای زیادی را تحمل می کردند. حدود 17 ساعت در آماده باش کامل قرار داشتیم. شهر بی سروصدا و خالی از سکنه بود. هیچ نوع حرکتی از سوی دو طرف صورت نمی گرفت. دستور پیشروی رسید. عراقی ها با شلیک گلوله های توپ و تانک به دل کوه، کار را سخت کردند. در این عملیات من زخمی شدم.

در حین خدمت به خوبی از امکانات ورزشی استفاده نموده ام. برای انجام مسابقات ورزشی در قالب تیم های هندبال، بسکتبال و دو و میدانی به شهرهای مختلف اعزام شده ام. در سال 64 به علت همکاری خوب با فرماندهان به درجه گروهبان سومی نائل گشتم. این امر برایم افتخاری محسوب می شد. البته هدف، خدمت بود و همه باید از خود مایه می گذاشتند.

شهیدی که دیوان حافظ را از حفظ بود

یکی از دوست داشتنی ترین خاطراتم مربوط به یکی از همرزمان و دوست عزیزم شهید سیروس قدیمی است. وی اهل آمل و تحصیل نموده بود. دیوان حافظ را از حفظ بود. همه سخنانش همراه با منطق بود. او در بیست و یکمین ماه خدمت خود به شهادت رسید. هنوز هم باور نمی کنم که او در میان ما نیست. یکی دیگر از دوستانم هم که نگهبان لوله یدکی بود و در یکی از عملیات ها به شهادت رسید اما قادر به بازگرداندن پیکر پاک او به خاک خودمان نشدیم.

ما در جبهه سعی داشتیم تا به یکدیگر یاری کنیم، هم از لحاظ خوراک و هم از لحاظ زندگی. ما از همه چیز راضی بودیم. جا دارد از دوستم جمشید غریبی یاد کنم. او بچه اردبیل و راننده آمبولانس بود. یک روز حدود ساعت پنج بعدازظهر، من و او بیرون محوطه ایستاده و در حال گفت وگو بودیم. افسری آملی داشتیم به نام احمدزاده. پس از خواندن نماز از نمازخانه بیرون آمد و به شوخی گفت: خدای من، یک خمپاره نصیب ما کن تا از دست این ملکونیان راحت شویم! همگی خندیدیم. دوستم اسدی نیز در کنارم ایستاده بود. ناگهان صدای شلیک خمپاره ای را شنیدم.

تلفن نجات بخش

گفتم: ناصر خمپاره 120 کُره ای زدند. گفت: نه، فکر نکنم. گفتم: چرا، با 120 ما را زدند. در همان لحظه زنگ تلفن به صدا درآمد و ما به طرف دستگاه تلفنگرامی که در سنگر بود، رفتیم. دست ناصر را گرفته و گفتم: برویم به تلفن جواب دهیم. همین که به دم در سنگر رسیدیم، خمپاره درست به جایی که ما ایستاده بودیم، اصابت کرد. از موج انفجار، ما به داخل سنگر پرت شدیم. مثل اینکه موج انفجار ما را به داخل سنگر هول داد! بعد از چند لحظه که به خود آمدیم، گفتم: ناصر، جمشید؟.

جمشید آنجا ایستاده بود. وقتی به بالای سر آن ها رسیدیم، دیدیم که یک ترکش خمپاره به چشم سمت راستش و 6 ترکش دیگر نیز به بدن او اصابت نموده است. یک ترکش هم از شکم احمدزاده، وارد و از کمر او بیرون آمده بود. هر دوی آن ها را داخل آمبولانس گذاشتیم و از بانه به مریوان منتقل کردیم. از پزشکان خیلی خواهش کردم که به همرزمانم خوب رسیدگی نمایند. بعد از چهار پنج روز به دیدن آن ها در بیمارستان رفتم.

متأسفانه یک سمت بدن جمشید و قسمت کمر به پایین بدن احمدزاده، فلج شده بود. بعد از چند سال برای دریافت کارت خدمتم به ستاد لشکر در شهرستان گرگان رفتم و سراغ احمدزاده را گرفتم. گفتند که او در همین جا، کار دفتری می نماید. رفتم و او را دیدم. وقتی مرا شناخت، گفت: من نسبت به تو بدی کردم! و این هم تاوانی است که پس می دهم! گفتم: تو اشتباه می کنی. این حادثه می تواند برای همه اتفاق بیفتد. ما ارمنی ها نیز همراه با شما در این کشور خدمت کردیم و خون می دهیم. در درگاه خداوند هر دوی ما هیچ فرقی با یکدیگر نداریم. جمشید را نیز بعد از چند سال نزدیک درب دانشگاه تهران روی جایگاه ویلچر دیدم و به خانه دعوت کردم. بعد از آن دیگر آن دو دوست عزیزم را دیدار نکردم. هر کجا هستند، خداوند نگهدار آن ها و خانواده هایشان باشد.

بعد از عملیاتی که طی آن خیلی از همرزمانم به شهادت رسیدند، به پادگان برگشته و به منظور بردن غذا برای سربازان، از طریق خودرو به محل آشپزخانه رفتیم. آشپزخانه نزدیک ادوات تانک های ما بود و عراقی ها مرتبا آن قسمت را گلوله باران می کردند؛ جایی که توپ ها و کامیون ها هم در آنجا قرار داشتند. در اثنای بمباران، دست و پای راستم زخمی شد و مرا به بیمارستان انتقال دادند. از دوستم اسدی خواهش کردم تا به خانواده ام خبر ندهد، زیرا دو برادر کوچکتر از خود در خانه داشتم.

می ترسیدم که مادرم نگران گردد. هر چند خونریزی شدیدی داشتم اما می دانستم اگر کمی تحمل کنم، به زودی مداوا می شوم. حدود 47 روز در بیمارستان بستری بودم، اما به خانواده ام خبر ندادم. در آن مدت، همواره برای مادرم بهانه می آوردم که خوب هستم، اما نمی توانم مرخصی بگیرم.