آیا تا به امروز کسی از خنده مرده؟ - مجله هاستفا

خبرنگاران: زومیت نوشت: گرچه به نظر بعید می رسد کسی از خنده بمیرد، اما از نظر فنی این مسئله امکان پذیر است و حتی نمونه های مستندی از مرگ مرتبط با خنده در گذشته وجود دارد. احتمال اندکی برای تأثیر منفی خنده بر بدن وجود دارد. قلب یکی از آسیب پذیرترین مسیرها است.

در نمونه های نادر، خنده های از ته دل می توانند به سنکوپ ناشی از خنده منجر شوند. در این شرایط فشار خون فرد به سرعت در طول خنده اغراق آمیز افت می نماید. به این ترتیب دستگاه عصبی اتوماتیک به شدت واکنش می دهد. این دستگاه به تنظیم فرآیندهای فیزیولوژیکی غیرارادی اختصاص دارد. در نتیجه این اتفاق، جریان خون منتهی به مغز به شدت افت می نماید و به از بین رفتن هوشیاری می انجامد.

وقتی می خندید در واقع در حال حرکت دادن قفسه سینه خود به بالا و پائین هستید و این فرآیند باعث تغییر فشار در حفره سینه ای می گردد و می تواند بر عصب واج تأثیر بگذارد. این عصب، وظیفه حمل سیگنال های بین مغز و بخش زیادی از اعضای داخلی بدن را برعهده دارد. بعلاوه می تواند باعث گیج شدن یا حتی در موارد بسیار نادر، باعث مرگ گردد.

اولین نمونه مستند از سنکوپ ناشی از خنده در سال 1997 گزارش شد. در آن موقع، بیماری 62 ساله مبتلا به فشار خون و دیگر مسائل مربوط به قلب، حین خندیدن بلند به برنامه ای تلویزیونی به نام سینفلد، چندین بار از حال رفت و شرایطی را تجربه کرد که با الهام از همان برنامه، سنکوپ سینفلد نامیده شد.

بیمار مورد بحث بر اثر عارضه سنکوپ ناشی از خنده فوت نکرد. این نوع غش کردن معمولا موجب می گردد که فرد برای کمتر از چند دقیقه از حال برود و دوباره هوشیار گردد. از نظر فنی سنکوپ ناشی از خنده می تواند به ایست قلبی منجر گردد، اما خطر بزرگ تر این غش کردن ها زمانی به وجود می آید که در شرایط خطرناک رخ دهد. هرچند بعید به نظر می رسد، ممکن است فردی به این شرایط دچار گردد، با سر روی زمین بیفتد یا از روی پله یا سکوی مترو سقوط کند و از جهان برود.

گاهی خنده می تواند بر میزان هوای دریافتی قلب، ریه ها و مغز تأثیر بگذارد. برای مثال احساسات شدید مثل اشتیاق عمیق می توانند سرعت تنفس را بالا ببرند و علائم آسم را در فرد به وجود بیاورند و همین مسئله با تنفس غیرمعمول ناشی از خنده تشدید می گردد. پژوهشگرها در سال 2009 با آنالیز 105 بیمار مبتلا به آسم متوجه شدند که بیش از 40 درصد آن ها آسم ناشی از خنده را تجربه کردند. در نمونه های شدید و در صورت عدم دسترسی فرد به دستگاه تنفسی، حملات آسمی می توانند کشنده باشند.

از نظر تئوری، خندیدن می تواند به اسپاسم ناگهانی تارهای صورتی هم بینجامد. به این عارضه لارنگواسپاسم یا آسیفکسی گفته می گردد و زمانی رخ می دهد که شخص بین خنده هایش اکسیژن کافی را دریافت نکند؛ اما احتمال وقوع این شرایط و مرگ در پی آن، بسیار اندک است.

به طورکلی بااینکه نمونه های گزارش شده از مرگ بر اثر خندیدن به دلیل آسیفکسی یا ایست قلبی وجود دارد، بعید است دلیل کلی مرگ افراد سالم، خندیدن باشد. در واقع خندیدن بی ضرر است و حتی می تواند در اغلب موقعیت ها برای سلامت افراد مفید باشد.

به عقیده پزشکان، خندیدن و شوخی کردن می تواند به بیماران یاری کند شرایط خود را بهتر تحمل نمایند، به دیدگاه متفاوتی درباره بیماری شان برسند و از زندگی بیشتر لذت ببرند. بر اساس پژوهش ها، خندیدن با کاهش سطح هورمون استرس فرد یا کورتیزول و افزایش دوپامین، به کاهش اضطراب می انجامد. علاوه بر این خندیدن به افزایش جریان اکسیژن در بدن و کاهش التهاب در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونری یاری می نماید. در واقع خنده برترین دارو است و بعید است به مرگ افراد منجر گردد. بااین حال از نظر تئوری احتمال مرگ بر اثر خنده وجود دارد.